کوچه ای دیگر بار (۲)
سلام! و شرمنده از این همه تأخیر، تازه بی هیچ بهانه ای!
راستی چند وقت پیش سالروز تولد آرامش یاس بود! اصلاً حواسم نبود!
و اما، واپسین قسمت شعر، تقدیم مهربانی دلهایتان:
...
خلوت خاطره ها را ز تو می کاویدم،
با تو می خندیدم، از تو می رنجیدم، به تو می نازیدم...
تکهء سرخ دلم را،
چه معصوم برای تو نوشتم،
غزل ساده ای از عشق،
چه دلتنگ برای تو سرودم،
قطعه ای پاک تر از یاس،
ز رؤیای تو گفتم.
هم در آن سوگ قسم خوردهء شب، عمق هر ثانیه از آنِ تو بود،
همهء زندگی ام تا لبِ آن ثانیه هم مال تو بود.
همهء بیتِ اساطیر دلم بود،
که بر سرمهء دلگیر فضا،
به تکرار ستاره وحی کردم،
و به پژواک زمان، سوگند خوردم:
نسرایم دگر از ختم پرستو؛
ننگارم هرگز از بی کسی سَروْترین قو؛
و نگویم دگر حتی غزلی گنگ در افسانهء مهتاب ترین « او »
بی تو اما چه سزاوار، سوگند شکستم
چه وفادار از آن کوچهء تب دار گذشتم
و ندانم،
که چرا گنگ ترین مصرع شعرم، غزل دورترین آمدنم شد؟
کوچه ای دیگر بار (۱)
هرقدرم که تنبل باشم تو update کردن، روز Valentine رو نمیشه فراموش کرد.
پس این شعر هدیه به تک تکتون! 
(با الهام از وزن "کوچه"ء فریدون مشیری)
باز همان کوچه، همان شبزدهء بی مهتاب؛
دگر بار، غریبانه من از فاصلهء خویش گذشتم،
آنقدَر رفتم و رفتم که دگر خویش نبودم.
به تو اما نرسیدم،
تپش قلب تو را هم نشنیدم،
و ندانم، بی تو من با چه خیالی به سر آغاز رسیدم؟
فقط اندازهء غمناکترین نبض شقایق،
کمی از اول رؤیای تو را محو به تصویر کشیدم،
و تصویر تو را چند قدم مانده به دریا،
بر لب پاکترین اوج ترانه،
کودکانه نقش کردم...
« نگذارم که دگر موجی از آن آبی بیرحم، همهء دلخوشی ام را برباید...
دگر هرگز نگذارم... »
ساحل گمشدهء ثانیه ها؛
آنهمه سادگی شب پره ها؛
وای، آن حادثهء بی تویی ام...
سایه ها
شب بــود، محکوم به توازی دیوارها
و دیوارهــا، خسته از بی رمق قصهء شب
سایه هــا، اما، ساده تر از یک فریب،
گامهای تو را از من ربود.
تا سحر، شعری نخواهد ماند،
نه سایه ای،
و نه دیگر تو ...