بوی قدیم

نیایش دوردست قورباغه ها
 تنها حقیقتی بود که از اضطراب سیاه دشتها می گریخت
 و شب را با لحظه های مرطوب تابستانی آشتی می داد.
و در فقدان نسیم،
 کاجهای طلایی، روءیای بلند آفتاب را به خواب می دیدند.
 بیدارترین روءیا اما، از حادثهء ذغال و بادمجان آغاز می شد،
 با طراوت برگهای نارنج تلاقی می کرد،
                                                     و خاطره تا ابدیت سرشار می شد.    
پدر از دور با هیجان گفت: « نیما! بادمجونا نسوزه! »
                                   و امتداد سکوت، یادآور اقیانوسها فاصله بود.
تمنای دلتنگ لحظه ها را سرانجام صدای همیشه آشنای مادر پاسخ گفت: « نه... مواظبم... »