کوچه ای دیگر بار (۲)

سلام! و شرمنده از این همه تأخیر، تازه بی هیچ بهانه ای!
راستی چند وقت پیش سالروز تولد آرامش یاس بود! اصلاً حواسم نبود!
و اما، واپسین قسمت  شعر، تقدیم مهربانی دلهایتان:

...
خلوت خاطره ها را ز تو می کاویدم،
                                با تو می خندیدم، از تو می رنجیدم، به تو می نازیدم...

تکهء سرخ دلم را،
                                چه معصوم برای تو نوشتم،
غزل ساده ای از عشق،
                                چه دلتنگ برای تو سرودم،                                   
قطعه ای پاک تر از یاس،
                                ز رؤیای تو گفتم.

هم در آن سوگ قسم خوردهء شب، عمق هر ثانیه از آنِ تو بود،
                                     همهء زندگی ام تا لبِ آن ثانیه هم مال تو بود.

همهء بیتِ اساطیر دلم بود،
که بر سرمهء دلگیر فضا،
به تکرار ستاره وحی کردم،
و به پژواک زمان، سوگند خوردم:
                                           نسرایم دگر از ختم پرستو؛
                                           ننگارم هرگز از بی کسی سَروْترین قو؛
                                           و نگویم دگر حتی غزلی گنگ در افسانهء مهتاب ترین « او »

بی تو اما چه سزاوار، سوگند شکستم
چه وفادار از آن کوچهء تب دار گذشتم
و ندانم،
که چرا گنگ ترین مصرع شعرم، غزل دورترین آمدنم شد؟