شب تنهایی خوب
می خرامد مهتاب،
تا لب سرو بلند؛
می تراود در ذهن،
نیلی شب زدهء دلتنگی؛
غم تکرار سکوت،
خواب در چشم ترم می شکند.
«نیما»
گوش کن،
دورترین مرغ جهان می خواند.
شب سلیس است، و یکدست، و باز.
شمعدانی ها
و صدادارترین شاخهء فصل، ماه را می شنوند.
پلکان جلو ساختمان،
در فانوس به دست
و در اسراف نسیم،
گوش کن،
جاده صدا می زند از دور قدم های ترا.
چشم تو زینت تاریکی نیست.
پلک ها را بتکان، کفش به پا کن، و بیا.
و بیا تا جایی، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد،
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو،
و مزامیر شب اندام ترا، مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند.
پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت :
بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثهء عشق تر است.
«سهراب»
پرواز
خیال دلکش پرواز در طراوت ابر، به خواب می مانْد؛
رؤیایی درون کابوسها پرسه می زد،
آوایی میان سطرهای سکوت زمزمه می کرد،
وسعتی لابلای بال گشودن می تپید،
پشت غربت تنگ میله ها،
عاقبت خواب را باور کرد،
پرندهء کوچک تنها.
یک یاد
...و زمان می گذرد؛از پس ثانیه ها
به تمنای طلوع
از سز آغاز کلام
...و زمان می گذرد؛
از سر پیچک خواب
تا سرای آفتاب
و حضوری روشن...
آسمان در غربت است؛
ابرها می گریند،
تلخی لحظهء مرگ٬
تپشی در پس دایره هاست،
کرهء خاکی سرد،
مردمانی بیجان،
بی خبر از خوشی ثانیه ها.
عشق کاغذ به قلم...
آسمان خسته از این انسانها،
در به در از پی خورشید،
ابرها می گریند....
به یاد ماه پیشونی....
